Wat betekent Purpose eigenlijk? 

Wat leuk dat je luistert naar Purpose Praat. In deze allereerste aflevering bespreek ik met je wat je eigenlijk mag verwachten van deze podcast. Je leert mij iets beter kennen en je hoort hoe ik mijn purpose heb ontdekt. 

 

-muziek-

 

Welkom bij Purpose Praat, dé podcast voor ambitieuze carrière vrouwen die op zoek zijn naar zingeving in hun leven en hun werk. 

 

Vraag jij jezelf regelmatig af “is dit nou alles?”. Dan ben je hier op de juiste plek. 

 

In deze podcast neem ik je mee op reis naar het ontdekken van jouw purpose. Dat wat je echt te doen hebt hier. 

 

Ben je klaar om uitgedaagd te worden? Zet dan even een komma in je drukke dag en luister mee. 

 

Ik ben je host, Jacobien Meijering van Oorspronkeling. Jouw ontdekkingsreis naar je purpose begint hier, bij Purpose Praat. 

 

Hallo Jacobien hier, wat leuk dat je luistert! Voor deze allereerste aflevering heb ik bedacht dat het misschien interessant voor je is om te weten wat je mag verwachten van deze podcast. Ik ga je ook vertellen wie ik ben en hoe ik mijn purpose heb gevonden.

 

Want als het goed is, is dat waarom je luistert. Je purpose vinden. Je hoorde het in de intro al eventjes, deze podcast gaat over alles wat met je purpose te maken heeft. 

• Waarom zou je dat moeten vinden? 
• Hoe gaat dat? 
• Wat brengt het je überhaupt? 
• Waarom zou je het doen? 

Mijn plan is om je daar iedere twee weken meer over te vertellen. Dat is hoe ik er nu tegenaan kijk, maar wie weet gaat dat nog veranderen. Of misschien komt het precies uit zoals ik het nu verwacht.

 

Ik ga het ook voor een tijdje doen. Ik weet nog niet voor hoelang. Dat ga ik zien. Ik vind het namelijk heel belangrijk dat ik het leuk vind en ook dat jij het leuk vindt. Dus, als je nou aan het einde deze podcast denkt “ja, ik vind het heel leuk”, laat dan ook een review achter of mail me, want ik ben heel benieuwd hoe jij het gaat vinden. 

 

Voor de eerste paar afleveringen heb ik een aantal leuke onderwerpen voor je uitgedacht. Maar ik vind het ook altijd leuk om ruimte te houden voor nieuwe ideeën of misschien voor vragen die jij beantwoord zou willen zien. Dus laten we proberen om er een interactief iets van te maken. Voel je vooral uitgenodigd om te delen wat je zou willen weten. 

 

Het is mijn idee om ongeveer een podcast van een half uur te maken. Misschien wordt het soms iets langer, misschien iets korter. Geen ellenlange verhalen. Ik kan wel uren vertellen over je purpose, maar dat ga ik dan over meerdere afleveringen spreiden. Dat maakt het voor jou prettiger om te volgen, verwacht ik. 

 

Er wordt ook vaak geadviseerd om een bepaald format te ontwikkelen. Hoe zou je het willen doen? Nou, dat heb ik nog niet heel erg. Ik wil dat graag onderweg gaan vinden. Ik denk nu dat er regelmatig veelgestelde vragen worden beantwoord. Ik heb ook een aantal gasten op het oog, waarvan ik denk: “Oh, dat zou wel heel interessant zijn om hun verhaal te gaan horen”. Maar soms zal ik misschien ook gewoon een voorval met je delen omdat ik denk “ja, dit zouden meer mensen moeten weten”.

 

Dus dat is wat je mag verwachten van deze podcast. 

 

Ik beloofde net om wat meer uit te leggen over wie ik ben. Ik luister zelf ook graag naar podcasts en dan vind ik het zelf altijd prettig om te weten wie er nou tegen me zit te praten, naar wie ik luister. Een podcast is natuurlijk best een intiem iets. Je hebt iemand die in je oor praat, dus fijn als je me misschien iets beter leert kennen. 

 

Ik kom uit het bouwjaar 1980, dus reken zelf maar uit. Ik ben geboren en opgegroeid in Westerbork. Dat is een heel klein plaatsje in Drenthe. Ik woonde daar met een hele lieve vader en moeder en een hele leuke jongere broer. En ik heb me altijd een zondagskind gevoeld omdat het altijd makkelijk ging in mijn leven. Altijd heel leuk, heel lekker. Hele fijne jeugdherinneringen heb, Natuurlijk, ook was er af en toe best iets waar ik nu van denk “dat is een leermoment geweest”. Wat toen helemaal niet zo voelde, dat voelde toen helemaal niet fijn, maar over het algemeen kijk ik daar met hele fijne gevoelens op terug.

 

Ik vond het altijd heel erg leuk op school. Het ging ook goed op school en ja, dat betekende dat ik naar een ander dorp of eigenlijk klein stadje moest om naar school te gaan. Want in mijn eigen dorp was niet zo heel veel aan vervolgopleidingen. Dus ik ging naar Emmen. 

 

Nou, misschien heb je daar onlangs over gehoord dat dat een van de minst leuke gemeentes is. Misschien is dat inmiddels zo, maar ik heb er met heel veel plezier mijn middelbare school doorlopen. 

 

Ik heb niet zo lang nagedacht over wat ik na de middelbare zou doen. Ik zat op het atheneum en ja, als je het kon, dan ging je studeren. Dat was een beetje de algemene trend daar en ik heb daar voor mezelf nooit vraagtekens bij gezet. Ik dacht ”ja ik kan studeren, dus dat ga ik ook doen”. Ik heb ook niet heel lang nagedacht over een studiekeuze. Ik wilde ooit een keer een eigen bedrijf starten en toen dacht ik nou, dan denk ik dat je dat wel leert bij bedrijfskunde. Dus dat ging doen.

 

En terwijl ik bedrijfskunde studeerde, leerde ik daar zo tussen de regels door dat er een soort van pad naar succes was. En voor mij was heel duidelijk dat ik dat pad ook wilde bewandelen. En daar hoorde bij dat je na je studie bij een groot bedrijf ging werken. Ik deed als afstudeerrichting marketing en dan waren er een aantal grote bedrijven waar je dan naartoe wilde. Voor mij was dat bijvoorbeeld Unilever, Procter en Gamble, Sara Lee en Heineken. Dat waren zo’n beetje de grote namen voor mij. 

 

Dat hing ook samen met status. Dan had je het gemaakt voor mijn gevoel. En dat was niet alleen mijn gevoel. Dat was de algemene tendens die daar heerste tussen de regels door. En ja, dat pad heb ik bewandeld. Ik ging ook in Amsterdam wonen. Ik kocht een appartementje daar en m’n leven lachte me eigenlijk toe. Ook mijn carriere ging behoorlijk lekker. Ik ontdekte dat ik heel veel plezier had in het doen van marktonderzoek en in het bouwen van een merk.Dus echt merkcommunicatie. Ik kwam er ook achter dat ik niet zo heel veel affiniteit hebt met het bouwen van een business

 

In sommige marketingfunctie is dat een heel belangrijk onderdeel waarbij je echt gaat nadenken: “Oké, hoeveel producten gaan we in welke winkel wegzetten? Hoeveel promoties doen we daar bij?”. Voor mijn gevoel zat ik dan de hele dag in een Excel sheet berekeningen te maken en daar had ik echt helemaal geen lol aan. 

 

Ik had het geluk dat ik voor Zwitsal mocht werken. Eén van de grote love-brands van Nederland. Daar had ik the whole packages, dus deed ik èn het marktonderzoek èn het merkverhaal vertellen, maar ook wel de business bouwen. Maar dat was allemaal zo in balans. Het voelde heel fijn en ik kon daar heel veel van mijn creativiteit kwijt. 

 

Na een aantal jaren daar gewerkt te hebben werd Zwitsal overgenomen door Unilever en dat was voor mij echt het walhalla onder marketingbedrijven. Voor mijn gevoel werd marketing daar uitgevonden zo ongeveer en ik mocht daar naartoe. Wauw, dat leek me geweldig. Dat was echt dream come true voor mij.

 

Ik heb daar een heel leuke tijd gehad, maar ik kwam daar wel terecht op een functie waar ik alleen maar mee bezighield met de business bouwen. En toen ontdekte ik hoe belangrijk het is om vanuit je talent te werken. Want ondanks dat ik een hele leuke werkgever had, hele mooie merken – dag in dag uit in Excel zitten was niet echt mijn idee van een heel fijne, heel fijne baan. 

 

Dat was het moment om verder te gaan denken over “welke talenten heb ik nou? Wat vind ik nou echt heel leuk om te doen?” Daardoor ging ik naar Sanoma. Dat was een uitgever. Misschien ken je het wel, de uitgever achter veel grote magazines en bijvoorbeeld ook NU.nl. En daar kwam ik terecht in een team waar ik me alleen maar bezig hoefde te houden met het vertellen van die merk verhalen. Daar had ik echt het gevoel of ik elke dag wind mee had. Ik kon al mijn creativiteit daar kwijt en ja, dat voelde echt fantastisch. Heb ik een aantal jaren heel erg leuk gewerkt.

 

De eerste jaren waren vooral het allerleukst en op een gegeven moment kwam er een nieuwe CEO die je de duimschroeven behoorlijk aandraaide en ons aanmoedigde om aan elkaars stoelpoten te zagen. Daardoor werd de sfeer een beetje minder gezellig. 

 

Ik had steeds vaker het gevoel dat ik iets miste, ondanks dat ik dit merk verhalen verzinnen onwijs leuk vond om te doen. Het voelde alsof ik steeds een puzzel aan het oplossen was. Met heel veel creativiteit.

 

Ik had steeds vaker het gevoel alsof ik iets van verdieping miste. Ik beschrijf het wel eens alsof je honger hebt en dat je dan een snoepje neemt. Dat is eventjes lekker. Eventje Is die honger dan weg. Maar heel snel komt het weer terug. En dan wil je meer. Het ging de hele tijd om een korte kick. Eigenlijk om te scoren van ja, mijn verhaal is het geworden. Of ja, ik heb die pitch geworden. Of ik heb zoveel geld binnengehaald met deze opdracht. Een hele korte adrenalinekick eigenlijk, maar ik merkte dat het niet meer genoeg was. Ik wilde meer diepgang. 

 

En dat werd eigenlijk heel duidelijk toen ik voor een grote fastfoodmerk een project deed en dat mij gevraagd werd om dat te gaan positioneren als gezonder of daar in ieder geval aan bij te dragen.

 

Om daar een campagne voor te verzinnen om dat merk als gezonder neer te gaan zetten. Terwijl ja, ik vond dat niet zo heel gezond, nog steeds niet en zeker niet om dat aan kinderen te geven. En toen voelde ik echt zo duidelijk de vraag -tot in mijn tenen-: “ waarom doe ik dit, waarom doe ik dit werk? Is het alleen maar dan omdat het leuk is om die korte kick te hebben? Er moet toch meer zijn.”

 

Dat gevoel van “Is dit nou alles”, dat zie ik ook veel terug bij mensen met wie ik werk. Die die hebben eigenlijk niks te klagen op papier, maar die voelen van “is dit nou alles? Er moet toch meer zijn?”  Daardoor werd heel duidelijk dat ik eigenlijk een beetje een hoger doel miste. 

 

Nou was het niet zo dat ik dat besef had en er ook meteen naar handelde. Neeheeee…. ik had dat besef en vervolgens….. negeerde ik dat. Steeds stelde ik dat uit. 

 

“Ja, maar eerst nog even dit doen.” “Ja oké, je hebt gelijk, maar nu nog even niet.” Ik schoof het steeds op de lange baan. Ik luisterde niet naar. Achteraf weet ik dat dit kwam omdat ik niet wist wat ik dan wel wilde. En ook niet hoe ik dat kon ontdekken. 

 

Ik werd ook zwanger van ons eerste kindje. En ja, dat deed natuurlijk ook iets met je. Als je zelf kinderen hebt, dan weet je misschien nog hoe het daarvoor en daarna -wat voor groot verschil dat is? 

 

Voor mij was dat er behoorlijk en ik had echt het gevoel dat ik ineens mijn hart open had gesteld. Waar ik daarvoor echt heel erg een hoofd mens was die alleen maar nadenken was, had ik nu ineens een hart wat ook meedeed en waardoor ik veel gevoeliger werd voor mijn omgeving, voor alles wat er om me heen gebeurde. 

 

Alle politiek. Het ellebogenwerk. Vroeger liet ik dat van me afglijden alsof ik zo’n teflon pannetje was, maar nu bleef dat plakken. Het was niet zozeer dat ik daar zelf het slachtoffer van was, maar ik zag het veel om me heen gebeuren. En dat begon aan me te vreten. Ik vond alles zielig en oneerlijk. 

 

Maar nog steeds luister ik niet naar dat stemmetje dat zei “ja dit is genoeg, je moet iets anders gaan doen”. 

 

De reden waarom ik ook niet naar luisterde was dat ik ook een andere heel sterke overtuiging had. Ik zou wel eens even laten zien, dat het wel kon. Dat je wel een fantastische moeder kan zijn en een carrière kan hebben en een hele leuke vriendin kan zijn. Oh ja, en ik wilde ook nog het liefst zo snel mogelijk weer strak in mijn vel zitten, dus voor dat stemmetje van binnen had ik geen ruimte. Ik ging heel erg voor de buitenkant. 

 

Zoveel dat ik mezelf eigenlijk helemaal uitwonen en roofbouw plegen op mijn lijf. En dat heeft me een burn out opgeleverd. En niet een hele grote, niet een hele heftige. Ik noem het achteraf mijn purpose burn out. Dus niet de burn out van dat je alleen maar te lang veel te hard hebt gewerkt, maar dat je vooral dingen doet waar je ja, die niet de bedoeling zijn voor jou, waardoor dat te veel energie kost.

 

Dus ….

toen had ik ineens een burnout te pakken. Op dat moment was ik daar niet blij mee natuurlijk. Maar achteraf noem ik het mijn lelijk verpakte cadeautje. En ik ben hem gaan uitpakken. Pas daarna zag ik de schoonheid ervan in. Ik ging ineens allerlei dingen doen die ik daarvoor nooit had gedaan. 

 

Ik voelde mezelf altijd een heel nuchter, zakelijk iemand. Nu kwam er van alles op m’n pad wat ja, eigenlijk heel erg zweverig was. Dat was zeker toen het oordeel wat ik daarover had. 

 

Ik kwam bijvoorbeeld bij een dame die een reading deed over mij. Zij vertelde me allemaal dingen waarvan ik moest toegeven “dit klopt wel echt heel erg. Hoe kan je dit weten?” Ik twijfel er niet aan dat dat dat waar was, want ik wist gewoon “ja dit is dit gaat over mij, dit is wie ik ben”. En zij wist al die dingen te vertellen, die ze niet kón weten. Nou, mijn nieuwsgierigheid was wel gewekt. Ik vond haar fascinerend. Ze was ook een prachtige dame om te zien. Helemaal niet het cliché beeld wat je misschien voor je ziet bij een zweverig iemand. Je weet wel, met een grote blauwe jurk en veren in het haar en spiegeltjes en kralen.

 

Deze dame had zo mijn collega kunnen zijn. Een hoofdredacteur van een magazine ofzo. Ik voelde me daar ook toe aangetrokken door wat zij deed. Zij stond eigenlijk heel dicht bij me, maar ze deed iets wat ik helemaal niet kende. Ze was voor mij een heel intrigerende combinatie. 

 

Ik kreeg van haar het advies om een aantal boeken te gaan lezen. Ik ben in die tijd ook op yoga gegaan. Ik heb een aantal ceremonies bijgewoond toen en ik werd steeds gulziger naar die nieuwe wereld. 

 

Achteraf beschrijf ik het wel eens alsof je al tien, vijftien, twintig jaar in een huis woont. En ineens gaan er twee deuren open en blijkt er nog een hele ensuite kamer achter te zitten. Dat is wat spiritualiteit voor mij is en wat op dat moment begon. En dat je in die kamer ineens van alles ontdekt. “Wauw, wat is hier allemaal voor moois? Wat fascinerend. Wat geweldig. Wat begrijp ik dingen ineens beter, waarom dingen gebeuren.”

 

Dus voor mij is spiritualiteit niet iets compleet anders. Niet een hele grote ommezwaai, maar iets wat er bij komt. Misschien heb je ooit wel eens een keertje gehoord van Google Glass. Dat was een tijdje een hype. Dat was een bril van glas en die legt eigenlijk een laag over de realiteit heen. 

 

En zo voelt spiritualiteit ook voor mij. Alsof je ineens iets meer kan zien. Niet zozeer dat je het letterlijk ziet, maar dat je meer dingen begrijpt, meer dingen door hebt. Dat je aandacht ergens anders door wordt getrokken. Iets wat je daarvoor niet doorhad. 

 

In die tijd, toen bij mij mijn interesse was ontstaan, toen voelde ik me heel lang een toeschouwer. Ik had een aantal mensen om me heen die er veel mee bezig waren. Ze hadden bijvoorbeeld veel ervaring met opstellingen en systemisch werk. Maar ook hoe patronen in mensen zich hebben ontwikkeld en waar dat vandaan komt en hoe dat zit met bepaalde energieën. 

 

En ik vond dat zo interessant. Als zij dan een gesprek daarover hadden, dan hing ik aan hun lippen. Ik dacht echt, “ik heb hier popcorn bij nodig”, zo geboeid was ik. Alsof ik naar een hele interessante documentaire of een film zat te kijken. Puntje van mijn stoel. 

 

En tegelijkertijd was ik ook een beetje jaloers. Ik vond het zo jammer dat ik dat niet had, dat ik niet snapte  hoe dat werkt. Of ja, misschien wel vanuit mijn hoofd, maar dat ik niet dat zelf niet voelde en ook kon. Heel jammer vond ik dat. Ik voelde me echt een toeschouwer. Een hele bevoorrechte toeschouwer, dat wel, maar wel een toeschouwer. 

 

Toen ik zo’n beetje hersteld was van mijn burn-out hebben we een tweede kindje gekregen, waarmee we in het ziekenhuis belandden. En daar is iets gebeurd wat bij mij mijn eigen intuïtie deed ontwaken. Achteraf is dat echt een schakelmoment geweest voor mij. In een andere aflevering zal ik dat verhaal eens vertellen

 

Vanaf dat moment ging ik het intuitieve meer praktiseren. Dat klinkt een beetje alsof het ineens een ding op mijn to do lijst was, maar ik merkte dat het meer geïntegreerd werd. Mijn intuïtie volgen. 

 

 Een paar maanden na het ziekenhuis-verhaal zaten wij op een retraite. En met wij bedoel ik mijn vriend Bas. We hebben samen vier kinderen en we zijn allebei erg geïnteresseerd in persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit. We zaten dus samen op een retraite met nog een aantal andere deelnemers. 

 

En daar deed ik een oefening met iemand, een bepaalde gesprekstechniek. En voor mij voelde dat als een gesprek, alsof ik dat al heel vaak had gehad met iemand. Ik was me niet heel bewust van dat ik iets nieuws aan het doen was. Tijdens die oefening kwam de begeleider van die retraite naast me staan. Ik keek trouwens behoorlijk tegen hem op. Hij vroeg me: “Wat voor praktijk heb jij eigenlijk?” “Uhm… Praktijk? Ik heb helemaal geen praktijk. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik me bewust ben van dat dit een specifieke gesprekstechniek is”

 

Hij antwoordde: “Nou, dan heb je denk ik wel een enorm talent daarvoor. Want het gaat fantastisch.” Ik dacht “Wow!” Allereerst maakte mijn ego een radslag. Ik vond het geweldig dat hij dat over mij zei. Wat een compliment. 

 

Maar daarna viel een veel belangrijker kwartje. Ik kreeg het inzicht “Wow als iets wat mij zo makkelijk afgaat, terwijl dat voor een ander zo bijzonder is en blijkbaar zo opvallend is, dan zou ik daar misschien meer op moeten afgaan. Meer doen wat me makkelijk afgaat, wat vanzelf gaat.” 

 

Tot dat moment was altijd mijn lijfspreuk -zoals denk ik veel van jullie als je dit luistert- : Work hard, play hard. Die herken je vast wel, he? Het is echt zo’n mantra in in de corporate wereld en in het bedrijfsleven. Work hard, play hard. En toen dacht ik: “hey, maar misschien is het wel work easy, play hard.” En ik ben dat gaan volgen. Ik ben mijn interesse en gemak gaan volgen.

 

Ik ging een opleiding doen, een cursus doen in bewustzijnswerk. Lichaamsbewustzijns werk. Hypnose. En het leek wel alsof ik die kennis allemaal al had, maar dat even vergeten was. Ik hoefde het niet te leren, ik hoefde niet de dingen te stampen, ik hoefde niet dingen heel erg te begrijpen. Ik wist het al en dat is zo’n vreemde gewaarwording. Toen dacht ik “ja, dit is dit is wat wat ik hier te doen heb”. 

 

En zeker toen ik, toen ik dat merkte wat het deed bij anderen. Want het is leuk om dingen voor jezelf te doen, dat je er plezier in hebt. Maar de echte voldoening is als je ziet dat je er andere mensen mee kan helpen en dat zij vooruit komen door wat jij eigenlijk met heel veel gemak kan doen. Toen dacht ik “dit is wel heel gaaf”. Dit is wat ik dus altijd gemist had toen ik bijvoorbeeld voor zo’n fastfood keten een campagne aan het verzinnen was. De echte voldoening. 

 

En toen ik daarop ging werken, toen werd alles makkelijker, leuker, rijker, zinvoller. Ja, dat is geweldig. En ik kreeg steeds meer vragen van mensen om mij heen van “ja maar hoe heb jij dan gevonden wat het is?” Want dat gebeurt dan, hè. Op het moment dat je echt doet wat je hier te doen hebt, dan straal je ook zoiets uit van “hé, dit is next level”. 

 

Misschien ken je ook mensen die echt doen wat ze te doen hebben. Ik vond dat altijd heel inspirerend als ik zo iemand tegenkwam – en nog steeds trouwens. En ik merk dat nu andere mensen het inspirerend vinden om mijn verhaal te horen van hoe ik dat gedaan heb. Dat is ook één van de redenen waarom ik deze podcast ben gestart. 

 

En mijn pad naar mijn purpose was heel rommelig, dat heb je net gehoord in grote lijnen – Er gebeurde maar wat. Ik deed maar wat. Ik had niemand die me ging vertellen “ dat moet je het zus en zo aanpakken”.

 

Dan kreeg ik misschien een tipje waar ik wel weer een stapje verder mee kwam, maar er was niemand die me aan de hand nam. Dat heb ik soms best gemist. Ik vertel het nu alsof het allemaal vanzelf ging en soms was het ook wel zo. 

 

Maar ik had wel vaak dat ik het overzicht miste of dacht: “ja gaat het ergens naar toe? Waar ben ik mee bezig?” Kijk, achteraf is het heel makkelijk om om een reis daarin te ontdekken, maar terwijl je er in zit was ik, had ik soms het gevoel dat ik verdwaald was. Dus ja, ik heb dat wel gemist, een gids of een mentor. 

 

Achteraf ging ik mijn reis analyseren, waar ik overigens nog steeds dol op ben. Dat is de marktonderzoeker in mij. Die is er goed in om ergens patronen in ontdekken. Ik zag dat er een aantal fases in die reis zaten. En toen ik dat eenmaal zag, zag ik dat ook bij andere mensen. Dat ze altijd die fases hebben doorlopen. Als ik daar verhalen over las van mensen die hun purpose ontdekt hebben.

 

Ik zie dit fases ook bij mensen die hun purpose nog niet gevonden hebben trouwens. Die zitten in één van die fases en ze zijn nog niet bij de laatste fase aangekomen. 

Daardoor viel weer een kwartje. Ik dacht: “Als ik dit heb ontdekt, die fases en ik heb inmiddels ook de kennis en de kunde en de technieken om mensen door die fases heen te nemen op een echt diep level om daar te transformeren, dan moet ik dat gaan doen. Hoe gaaf is het als ik meer mensen kan helpen om hun purpose te ontdekken?”

 

 Dus dat ben ik gaan doen. 

 

Want het is zo fijn om jouw plekje in de wereld te vinden. Of misschien is wel terugvinden. Daar komt ook mijn naam van mijn bedrijf vandaan. Oorspronkeliing – dus terug naar je oorsprong. En daar ga je van sprankelen – om het even helemaal compleet te maken. Ja, dat gun ik iedereen. En dat is waar ik me -nou ja, twenty four seven is overdreven- maar wel heel veel mee bezig ben. Om mensen daar daarmee te helpen. Om daar informatie en inspiratie over te delen. Om daar soms oefeningen over te delen. Om je stapje verder te brengen. 

 

Vandaar ook deze podcast. In de komende tijd ga ik daar dus meer over delen. Bijvoorbeeld betekent je purpose eigenlijk? Dit behandel ik in de volgende aflevering. En welke onderdelen mag je verwachten in jouw ontdekkingsreis? Hoe zou je het kunnen aanpakken? Waar ben ik tegenaan gelopen? Waar zijn andere mensen tegenaan gelopen? Allemaal zodat het voor jou makkelijker gaat worden om jouw purpose te ontdekken en meer zingeving in je leven te gaan voelen.