Mijn dieptepunt en hoe dit het vinden van mijn purpose beïnvloed heeft Deel 2

Hallo, Jacobien hier. 

In de vorige aflevering heb ik je verteld over mijn donkerste moment in m’n leven en hoe dit mijn leven volledig veranderd heeft. Én ik vertelde je dat ik sinds dat moment veel beter mijn intuïtie kan horen en volgen. En dat is wel zo ontzettend belangrijk gebleken bij het ontdekken van mijn purpose. 

 

In deze aflevering vertel ik je hoe dat bij mij is gegaan en hoe het bij mij werkt. Maar eerst leg ik je graag uit waarom onze intuitie zo belangrijk is bij het ontdekken van onze purpose. En ik geef je een paar tips hoe je daar een begin mee kunt maken. 

 

Nog even een korte reminder. In de vorige aflevering vertelde ik over het stukje DNA wat ons zoontje Vesper mist. MEF2C. En dat hij daardoor nog niet zelf kan zitten, lopen of praten. Het is niet duidelijk of hij dit ooit gaat kunnen. Dit stukje DNA heet MEF2C. Naar die stuktje DNA wordt nu een onderzoek naar gedaan, door een Amerikaanse wetenschapper Dr Cowan. Zijn onderzoek is nu in het stadium, dat hij dat ontbrekende eiwit wil toedienen bij kindjes zoals Vesper, om te kijken of dit hun leven veranderd. 

 

Heel hoopvol voor ons, dat snap je wel. Wie weet kan hij wel zelf leren zitten. Of ‘mama’ zeggen. Kan je je voorstellen hoe mooi dat zou zijn?

 

Dat onderzoek kost geld. En ik hoop heel erg dat jij en alle andere luisteraars en volgers ons willen helpen met sparen. Als jij nou voelt, ‘ja, dat doe ik graag’, dan vind je het linkje in de shownotes. Alvast heel erg bedankt! 

 

Goed, door naar onze intuitie. 

 

Onze intuïtie is een ontastbaar iets, en toch heeft bijna iedereen wel een idee wat er mee bedoeld wordt. Wie heeft er niet een situatie meegemaakt waarin je ineens wist wat er aan de hand was? Of voelde dat er iets niet klopte. Zonder dat je hier duidelijke, aanwijsbare redenen voor had?  

 

Een heel simpel voorbeeldje, wat je misschien wel herkent. Misschien heb je wel eens op je werk gehad, dat je ergens van dacht: ‘Dit klopt niet. Ik kan niet precies zeggen wat er niet klopt of waarom, maar ik wéét gewoon dat er iets niet klopt.’. 

 

Een tijdje terug hoorde ik van een client van me, dat ze een collega op diefstal had betrapt. Maar dat kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Al veel eerder had ze het gevoel dat er iets niet klopte. Geen duidelijke, aanwijsbare reden, maar het liet haar niet los. 

 

Vaak is het dan lastig om dit uit te spreken, juist omdat je geen aanwijsbare reden hebt. Maar na een tijdje bleek dat er inderdaad iets niet klopt. Die collega werd inderdaad betrapt.  

 

Hoe werkt dat dan he? 

 

Ik vermoed dat de meeste van ons een heel goed ontwikkelde intuïtie hebben, maar dat we niet gewend zijn om hem te horen. Laat staan om er naar te luisteren. 

 

Dat komt omdat we het rationele denken zo op een voetstuk hebben staan. Als er een logische verklaring is, verkiezen we die vaak boven onze intuïtie. 

 

Als je dat wilt veranderen, dan helpt het om meer te leren voelen. Als je namelijk je lijf voelt, ben je automatisch in het nu. En dat is waar je je intiutie beter hoort. 

 

Klinkt nu heel makkelijk, maar dit is een geleidelijk proces. Als je gewend bent om te mediteren of om yoga te doen, kom je daarmee eigenlijk automatisch in het nu. En zul je dus ook vaker inzichten vanuit je intuitie hebben. 

 

Ons lichaam reageert veel sneller op onze omgeving, dan dat onze gedachten bij kunnen houden. En ons lichaam voelt ontzettend goed onze omgeving aan. Ik hoorde ooit iemand zeggen dat we biologisch gezien eigenlijk apen met een smartphone zijn. En ik denk dat hier een grote kern van waarheid in zit. 

 

Denk maar eens aan een prooidier of een waakhond. Die voelen al vaak heel vroeg aan wanneer er onraad is. Die hebben dan ook geen rationeel brein dat bij ons heel veel aan het woord is. Alle ruimte voor de reacties van het lijf dus. Het lijkt alsof zij een onbewuste waarnemingssysteem in hun lijf hebben

 

Ik vermoed dat ons lijf óók zo’n waarnemingssysteem hebben, dat een scan van de omgeving maakt. Maar dat het bij ons niet gehoord wordt. En als het gehoord wordt, dan noemen we het vaak intuitie. Een deel van de boodschappen van onze intuitie zijn wat mij betreft eigenlijk de reacties van ons lijf op een situatie. 

 

Ga nog eens even terug naar die situatie van mijn klant met die collega, die betrapt werd op diefstal. Waarschijnlijk was het lijf van mijn client zich bewust van de miniscule veranderingen in het gedrag van die collega. Mijn client kon dit niet bewust terughalen, omdat daarvoor de veranderingen te klein waren. De boodschap kwam dus niet in haar rationele brein naar boven, maar via haar onbewuste waarnemingssysteem in haar lijf. Ik vermoed dat als er een aantal micro-signaaltjes zijn dat daar dan een boodschap van wordt gemaakt, die je intuitie opspeelt. Zo zou je dus je intuitie als een megasnelle samenvatting van een aantal heel kleine fysieke signalen kunnen zien.

 

Hoe vaker je in verbinding bent met je lichaam, dat je aan het voelen bent, hoe makkelijker die intuitie tot je kan spreken. 

 

Dat is één deel van je intuitie. Er zijn namelijk ook situaties waarin je intuitie spreekt, waarbij je lichaam niet direct reageert op de fysieke situatie waar je je op dat moment in bevindt. 

 

Weer even een voorbeeldje: Stel, je bent ergens mee bezig of je loopt ergens buiten; in ieder geval in een situatie waarbij je je telefoon even niet bij de hand hebt. Op dat moment denk je: “oh, ik moet Kim eigenlijk even bellen.” 

 

Je gaat door met waar je mee bezig was en die ingeving dat je Kim even moet bellen verdwijnt naar de achtergrond. Een tijdje later kom je bij je telefoon en je ziet iets heel grappigs. Een gemiste oproep. Of een appje. Drie keer raden van wie? Juist. Van Kim. 

 

Jouw ingeving kwam vanuit je intuïtie. 

 

Kim was op dat moment niet in de buurt, je kon niet reageren op haar eventuele minuscule veranderingen in haar gedrag of iets dergelijks. Er moet dus iets anders zijn. 

 

Ik denk dat het zo zit.

 

Als je vaker in verbinding bent met je lijf, dan is de kans aanwezig dat je ook meer verbonden bent met het energetische veld om ons heen. Ons lijf lijkt dan een antenne te worden voor belangrijke energetische informatie, waar we wel of niet iets mee kunnen doen. 

 

Waarschijnlijk kun je je hier steeds beter op afstemmen en krijg je dus steeds vaker dat je intuitie tot je spreekt. En dan is het dus de uitdaging dat je er ook echt naar luistert, haha. 

 

Voor mij geldt dat ik wel vaker mijn intuitie hoorde, maar dit anders labelde. Ik dacht dat ik gewoon snel en ook creatief kon denken. Sinds ik het verschil heb ontdekt in welke gedeelte van mijn hoofd ik ‘rationeel’ denk en in welk deel ik mijn intuitie hoor, ben ik me gaan beseffen dat die slimme of creatieve ingevingen heel vaak mijn intuitie is geweest. 

 

Aan het einde van deze podcast zal ik ook een paar tips met je delen, hoe jij ook dit verschil kunt ontdekken bij jezelf. Als je je purpose wilt ontdekken is dit een heel leuke oefening, die je daarbij gaat helpen. 

 

Wanneer je al zeker weet dát je je purpose wilt ontdekken, maar je dit niet in je eentje wilt doen, check dan eens mijn Project Purpose. In een gedegen stappenplan neem ik je mee op ontdekkingsreis naar je purpose. 

 

Eind oktober start ik met een klein groepje ambitieuze carrierevrouwen weer zo’n ontdekkingsreis. Nu zijn dat nog vreemden van elkaar, maar al na heel korte tijd voelt het aan als een groep vriendinnen waarbij je je heel vertrouwd voelt. Dat komt omdat we in zo’n groep heel veel werken in de staat van verbinding en op een dieper level naar onszelf kijken. 

 

De dames die het traject al hebben doorlopen noemen het vaak ‘life changing’. Het is dan ook niet een grappig, licht trajectje wat je wel een keertje kunt doen. En het is ook echt niet voor iedereen. Misschien wel voor jou. Kijk straks maar eens in de shownotes, daar vind je een linkje naar Project Purpose. 

 

Tijdens zo’n groepsproces zie ik ook dat de deelnemers veel beter leren voelen en dat hun intuïtie ook veel scherper wordt. Heel mooi om te zien! 

 

Bij mij was mijn intuitie al wat sterker geworden, nadat onze dochter Ava. En ik ben niet de enige waarbij dit zo is, volgens mij. Ik vermoed zelfs dat iedere vrouw die moeder wordt een upgrade in haar intuitie krijgt.  

 

Ik was dus niet helemaal bleu op intuitiegebied, maar dat heeft bij mij wel een enorme boost gekregen op precies het juiste moment. En dat heeft weer van alles te maken met de dat donkere moment waar ik je in aflevering 07 over vertelde. 

 

Ons zoontje Vesper was net voor het eerst bij de kinderarts en de kinderfysiotherapeut in het ziekenhuis geweest, om te checken waarom hij zijn hoofdje nog niet rechtop kon houden en waarom hij nog niet lachtte. Omdat beide niet een logische verklaring konden vinden, werden we doorgestuurd naar het Radboud Ziekenhuis voor een CAT scan. 

 

Toen gingen er wel wat alarmbellen af, dat snap je wel. 

De afspraak werd ingepland, maar dat kon niet doorgaan. Vesper werd namelijk heel erg ziek. 

 

Hij was al een hele week behoorlijk aan het hoesten en op een vrijdagavond had ik hem bij mij in bed genomen. Hij bleef maar hoesten en hoesten en we deden allebei eigenlijk geen oog dicht. Rond 5 uur in de ochtend belde ik met de huisartsenpost. Ik wilde eigenlijk gewoon een paardenmiddel vragen omdat ik het zo sneu voor hem vond. De huisarts wilde via de telefoon luisteren en vertelde me dat ik meteen naar het ziekenhuis moest komen. 

 

Die zag ik absoluut niet aankomen. 

 

Gek genoeg werd ik heel helder en scherp, in plaats van in paniek te raken. Dat was het moment dat ik mezelf leerde kennen in echte stress-situaties. 

 

Bas trad in die tijd wel eens op als DJ en had die nacht een optreden in de Melkweg in Amsterdam. Toen ik hem belde was hij gelukkig al onderweg terug naar ons huis in Brabant. Ik pakte de spulletjes voor Vesper en maakte Ava wakker.  

 

Toen we bij de huisartsenpost aankwamen, keek zij twee tellen naar Vesper en voor ik het wist waren we bij de spoedeisende hulp. Allerlei draadjes aan zijn lijf, monitoren er omheen. Verschillende artsen en verpleegkundigen om hem heen. Poeh, dat ging ineens wel heel snel. 

 

Enige tijd later kregen we te horen dat hij het RS virus had en dat hij een paar dagen zou moeten blijven in het ziekenhuis in Den Bosch. Daar kreeg hij zo’n zuurstofmaskertje en verder konden ze weinig doen. 

 

Het RS virus is voor ons volwassenen een soort verkoudheidje, maar voor baby’s is dat superheftig. En aan een virus is niets te doen, dat moet je lijf zelf verslaan. 

 

Na een paar dagen op die kinderafdeling kreeg ik het gevoel dat het slechter ging in de avond. Dat werd weggewuifd door de arts. Waarschijnlijk een overbezorgde moeder, moet er gedacht zijn. De avond erna had ik weer een slecht gevoel. Ook deze keer werd dit weggewuifd door de arts. 

 

Maar nu zette ik door. Ik vroeg om een bloedonderzoek om zijn waardes te meten. In eerste instantie werd daar geen gehoor aan gegeven, maar ik wist gewoon dat ik door moest zetten. Gelukkig kreeg ik steun van de verpleegkundige. Op dat moment voelde ik heel sterk de hierarchie in het ziekenhuis. 

 

Ik vermoed dat de arts er eentje van de oude stempel was en liever niet tegen werd gesproken. 

 

Uiteindelijk heeft hij toch dat bloedonderzoek laten doen en daaruit bleek dat het veel slechter ging. Niet een beetje slechter, maar veel slechter. Zó slecht dat hij onmiddellijk met de ambulance naar de kinder IC in Nijmegen werd gebracht. 

 

Vesper werd in een soort glazen kistje op een branchard vervoerd achterin de ambulance en ik zat voorin. Heel gek maar ik weet nog zo helder dat ik me erover verbaasde hoe snel we reden en hoe comfortabel het alsnog was. En ik verbaasde mezelf er ook over dat ik dáárover nadacht op dat moment. 

 

En ik voelde me ook trots, dat ik zo naar mijn intuitie had geluisterd. En me niet had laten wegwuiven door die kinderarts. Achteraf was dat één van die sleutelmomenten. 

 

Een ander sleutelmoment kwam een aantal dagen later. 

 

We hadden inmiddels een spoedcursus stress gehad, want wat was er veel gebeurd. Aangekomen in het Radboud werd hij meteen meegenomen en wij kregen een bedje in een soort voorraadhok. Daar lukte het gek genoeg om een paar uurtjes te slapen.

 

Toen we wakker werden kregen we te horen dat ze een aantal uren bezig waren geweest om een buisje in zijn keeltje te krijgen voor de beademing. Ze wilden eigenlijk al opgeven, maar deden nog een laatste poging. Achteraf bleek dat zijn luchtpijpje ook een klein beetje anders is dan bij de meeste kindjes. En hij was nog maar een babytje, dus dat was een heel lastige klus. Ik ben zo blij dat ik dat niet heb gezien. 

 

We mochten naar hem toe en dat was zo verdrietig. Zo’n klein ventje in zo’n groot IC bed met nog veel meer slangetjes en monitoren dan in het vorige ziekenhuis. 

 

Om ons een hart onder de riem te steken, stond er een vriendin op de gang. Heel lief! Gek genoeg was dat het pas op dát moment dat ik wakker schrok uit de rollercoaster waar we in zaten. Ik besefte ineens dat dit een heel extreme situatie was. Daarvoor gebéúrde het gewoon en gingen we mee met de situatie. 

 

Terwijl hij daar lag, ging het nog iets slechter. Dat was het moment dat ik vroeg of hij het wel ging halen. Als je op de kinder-IC ligt met zoveel monitoring en zorg en het gaat dán nog achteruit, dat leek me een heel slecht vooruitzicht. 

 

Dat was het moment dat we iedereen die we kenden vroegen om hun positieve energie te sturen. Ik had nooit verwacht wat dit zou betekenen. Van iedereen kregen we verhalen hoe ze dit deden. De een ging bidden, de ander ging een intentie zetten, de volgende riep z’n voorouders aan en weer een ander ging naar een kapelletje om Maria om hulp te vragen. Dit was zó bijzonder en hartverwarmend. 

 

Sommige bekenden, waarvan we wisten dat ze met energie of spiritualiteit bezig waren, vroegen we of ze iemand kenden die contact met Vesper kon maken. We konden niet op de gewone manier communiceren, maar misschien wel op een andere manier. Dat hoopten we tenminste. Een soort kinderfluisteraar zeg maar. 

 

Na twee dagen van enorme spanning leek het voorzichtig beter te gaan. We waren nog lang niet ‘off the hook’, maar er was heel voorzichtig een verbeteringetje te zien. Inmiddels was het woensdag. 

 

We zaten al bijna een week in het Radboud en het Ronald McDonaldshuis. Op donderdag waren we eventjes naar huis gereden en op de terugweg zag ik dat een afspraak voor de dag erna in mijn agenda staan. Al maanden geleden had ik dit ingepland. Het was een yoga sessie met klankschalen. Toen ik dat maanden ervoor inplande, had ik gehoopt dat dit zo’n eerste momentje weer voor mezelf zou zijn, na de geboorte van Vesper en de intensieve maanden erna. 

 

Wat ik toen deed, vind ik nog steeds gek om hardop te zeggen. Iedere weldenkende moeder zou waarschijnlijk hebben gedacht: ‘die yoga sessie kan me gestolen worden, ik wil bij m’n kind zijn’. 

 

Maar ik voelde ergens m’n intuitie tegen me spreken. Ik wist gewoon dat ik daar naar toe moest. Ik belde de yogajuf en legde ons verhaal uit. En ik vroeg haar of ze misschien een groepsintentie wilde zetten. Daarmee stuur je de groepsenergie ergens naar toe. In dit geval dus naar Vesper, want ze wilde heel graag meewerken. 

 

Die vrijdag ging ik extra vroeg naar Brabant, want ik wilde niet in de spits terecht komen. Zo kon ik ook nog even een klein dutje doen. Dacht ik tenminste. Dat dutje werd namelijk iets groter, omdat ik de wekker niet hoorde. Om vijf voor zeven schrok ik wakker en scheurde ik naar de yogaschool. Net iets te laat kwam ik binnen. 

 

Er was nog een plaatsje vrij, precies naast de yogajuf. 

 

Zij was alvast mijn verhaal aan het vertellen, met het oog op de groepsintentie. 

 

En terwijl ze mijn verhaal vertelt, begint er tegenover mij iemand enorm te huilen. Zo erg dat ik al wist, dat dit niet alleen over mijn verhaal ging. Ik nam me voor om haar na de les hier over te vragen. 

 

De juf startte de les en op enig moment zitten we in de child’s pose. Als je niet bekend bent met yoga; je zit dan op je onderbenen met je armen naar voren en je hoofd naar beneden. Het lijkt op bidden zoals moslims doen. 

 

Terwijl ik in die pose lig, voel ik in de verte de klankschaal trillen en ik zie alleen maar zwart. Alsof ik in de ruimte zweef. Vanuit mijn achterhoofd voel ik ineens een soort groene draden, zoals de lijnen van de allereerste computers in de jaren ‘80. In die zwarte ruimte zag ik die groene draden verbinding maken met een groene vorm. Dat vormpje maakte een pulserende beweging. Naarmate de draden er meer mee verbonden waren, werd die vorm kleiner. 

 

Ik wist dat die vorm Vesper was. En dat ik me aan het verbinden was met hem. Dat ik energie naar hem stuurde. En ik was bang dat ik met mijn energie hem kleiner maakte. Een splitsecond daarna besefte ik dat ik juist het virus in hem kleiner maakte. 

 

Aan het einde van de yoga les voelde ik dat er iets heel bijzonders gebeurd was. ‘Wauw, wat krachtig, zo’n groepsintentie!’, dacht ik nog. Ik voelde me meer verbonden met hem dan ik ooit had gevoeld. 

 

Ik kwam ook in gesprek met de dame tegenover me die zo enorm moest huilen. Zij bleek haar tweede kindje aan het RS virus te hebben verloren, ook nadat ze met de ambulance naar het ziekenhuis was gegaan. Daarna hadden ze nog een tweeling gekregen, vertelde ze. Ik was enorm onder de indruk van de gelijkenis van het verhaal. En toen wist ik nog niet eens dat wij ook daarna nog een tweeling zouden krijgen. 

 

Naast me zat een dame die heel geinteresseerd was in ons zoontje. Ik vroeg haar ook waarom. Ze had net een opleiding gedaan, waarbij ze had geleerd om met kinderen te communiceren zonder woorden te gebruiken. ‘Fluisterkind’, heette die opleiding. Ik moest meteen terugdenken aan de vraag die wij hadden gesteld aan mensen om ons heel. Een soort kinderfluisteraar… 

 

Het was een heel bijzondere avond. En het meest bijzondere moest nog komen. 

 

Na de les reed ik meteen terug naar het Ronald McDonaldshuis. Ik was heel moe van alle gebeurtenissen en zou eigenlijk het beste kunnen gaan slapen. Toch voelde ik dat ik nog naar Vesper toe moest op de een of andere manier. 

 

Op zijn kamertje op de IC zag ik hem liggen. Buiten westen, met een buisje in z’n mond voor de beademing. Ik kon alleen maar huilen. Verdriet om de hele situatie, verwondering om de bijzondere avond, geluk omdat ik me zo verbonden hem voelde. Alles liep door elkaar. Ik zei tegen hem: ‘ik ben er eindelijk voor jou en ik hou van jou.’ 

 

En op dat moment draait hij zijn hoofdje een beetje naar me toe. Hij is nog steeds buiten westen he?  En vervolgens – geloof het of niet – gaat z’n mondhoekje een beetje omhoog en rolt er één hele dikke traan over zijn wang. 

 

Op dat moment wéét ik zeker dat er meer is dan we kunnen zien met onze ogen. 

 

Het is ook het begin van een heel bijzondere reis voor Bas en mij om hier meer over te leren. 

 

Een paar weken later hebben we een heel opmerkelijk gesprek. Met een dame die Zielstekeningen maakt. We weten sinds een paar dagen, dat de hersenbalk in Vespers brein iets dunner of korter is. De informatiestromen in zijn hoofd zijn dus anders dan bij andere kinderen. Dat betekent ook dat er een onderzoek naar Vesper z’n DNA wordt gestart. Langzaam begint er een besef te komen dat dit wel eens heel veel verandering kan betekenen, maar we hebben nog geen idee in welke vorm dat zal zijn. 

 

Als we in haar werkkamer binnenkomen, nemen we plaats. Vesper zetten we in de maxi cosi naast ons. In plaats van ons uit te leggen hoe ze werkt en wat we kunnen verwachten begint ze meteen over hoe ze op Vesper intuned. Dat voelt voor haar alsof ze wordt meegenomen naar een heerlijke staat van licht en liefde. En dat ze dit nog nooit heeft meegemaakt. 

 

“Hij is een spiritueel leraar geweest in vele vorige levens”, zegt ze ook nog. “En het is niet voor niets dat hij nu weer op aarde komt.”

 

“Eh…wat?!”, denken Bas en ik. 

 

Ze gaat door. 

 

“Ja, jullie denken dat jullie hier voor hem zijn, maar eigenlijk brengt hij jullie bij mij. We zitten hier voor jullie.” 

 

“Eh…. oh…. huh?”, zeggen we. 

 

“Ja, hij brengt jullie hier. Dat laat hij me weten.” 

 

Ik val zo ongeveer van m’n stoel. Dit mens spoort niet. Hoe laat hij dat dan weten?! Hij is net 4 maanden oud. 

 

Dan zegt ze een paar dingen die ze niet kan weten. 

 

Ik val van de ene verbazing in de andere. 

 

Ik moet toegeven, dat ik nu wel heel nieuwsgierig word. 

 

“Oh, en wat ik kan, dat kunnen jullie ook”, gaat ze verder. 

 

Ik wist niet dat ik nóg verbaasder kon zijn. 

 

“Ha, ja, dat zou ik wel willen”, denk ik bij mezelf, “maar ik ben maar een gewone marketeer…” 

 

En toch blijft haar verhaal hangen. 

 

En ook het verhaal wat ze over Vesper verteld. Dat hij ons daarbij gaat helpen. 

 

De dagen erna popt het gesprek regelmatig op. Een innerlijke discussie tussen m’n rationele mind en mijn nieuwsgierigheid naar het onbekende volgt steevast. 

 

Een paar weken erna komen we via via bij een healer terecht. Ze geeft Vesper een behandeling. Dat is het plan tenminste. Maar ook zij begint bij binnenkomst meteen te vertellen: “Oh, ik voel het al meteen. Hij is een spiritueel leider geweest in vorige levens.” 

 

“Huh? Hoe kán dit? Kennen die dames elkaar of zo?”, vraag ik me meteen af. Het voelt een beetje alsof ik in een slechte aflevering van Bananasplit zit. Hallo Ralph Inbar! 

 

Halverwege de behandeling zegt ze tegen mij. “Ja, wat ik kan, kan jij ook hoor.” Een beetje tussen neus en lippen door, hahaha. 

 

Regelmatig komen die woorden door m’n hoofd. Ik heb geen idee wat ik er mee moet. Ergens hoop ik dat ze waar zijn, want dat lijkt me heel gaaf: dat ook kunnen. En tegelijk kan ik het niet geloven. 

 

Op een bepaald moment zit ik met Vesper op de bank en ik zing een liedje voor hem. Ik zing en hij kijkt me aan. Geen idee of hij begrijpt wat ik zing, maar ik zie dat hij z’n best doet.

 

“Ik weet niet of je mij kan verstaan. Ik zal het rustig aan doen. En ik zou het ook heel fijn vinden als jij op je eigen manier met mij praat”, zeg ik tegen hem. 

 

Een split second daarna lijkt het alsof ik in mijn hoofd een soort ticker tape zie. Je weet wel, wat je bij nieuwsprogramma’s wel eens onder in beeld voorbij ziet komen met aandelen informatie of het laatste nieuws. 

 

Dat zie ik voor me, maar dan in m’n hoofd. Of eigenlijk net achter m’n hoofd. Ik zie daar drie woorden. 

 

Google. 

 

Nieuwetijdskind. 

 

Hersenbalk. 

 

En meteen daarna denk ik: “huh, vreemd, waar komt dit vandaan?” 

 

In het verleden heb ik af en toe iets van nieuwetijdskind.nl gelezen. Dat is een website die veel verteld over spirituele en energetische onderwerpen. 

 

Een nieuwetijdskind is een kind of een volwassene met spirituele gaven. Ze staan open voor stemmingen, gevoelens en energieën om zich heen. Ze hebben ook een heel sterke intuïtie. En ze zijn gevoelig voor de zichtbare en onzichtbare wereld om zich heen.

 

Ondanks m’n twijfels ga ik naar Google en type Nieuwetijdskind hersenbalk in. 

 

Bam. 

 

De eerste hit. 

 

Een artikel over nieuwetijdskinderen, waarbij de hersenbalk vaak anders gevormd is. Korter of dunner bijvoorbeeld. 

 

Hmmm, dat is toch stug, denk ik bij mezelf. 

 

Ik lees verder. 

 

Zo’n andere hersenbalk heeft nauwe samenhang met de pijnappelklier. Die pijnappelklier houdt zich bezig met de afgifte van verschillende hormonen, die weer samenhangen met slapen en wakker zijn, maar ook met andere staat van bewustzijn. 

 

Wow, dit is wel heel opmerkelijk… 

 

Als ik verder lees, wordt mijn verbazing nog groter. 

 

Bij healers en helderzienden worden afgeleiden van deze hormonen vaak gezien. 

 

Ik denk bij mezelf: “Zou het dan toch waar zijn, wat die beide dames hadden gezegd?” 

 

Ik besef me dat dit maar één artikel is. Maar het laat me niet los. In de jaren erna ben ik af en toe op een zoektocht naar meer informatie of bevestiging hiervan en steeds kom ik bij hetzelfde punt: verbazing over hoe dit overeenkomt.

 

Op dat moment weet ik ook dat ik op een andere manier met Vesper moet communiceren. En dat ik dat ook kan. Dat als ik me op Vesper focus met een vraag en tegelijkertijd voel, dan ontdek ik daar mijn antwoorden. Die komen dan op zo’n tickertape binnen. 

 

Zo ontwikkel ik mijn intuitie. 

 

Parallel hieraan ontdek ik ook mijn eigen purpose en dat is heel nauw verbonden met die intuitie. 

 

En ik besef keer op keer dat het leven van mijn purpose voor een behoorlijk deel is geinitieerd door die donkere momenten in het ziekenhuis met ons zoontje. En keer op keer word ik weer geraakt door de pijnlijke schoonheid van die samenhang. 

 

Heel verhaal he? 

 

Misschien heb jij, terwijl je luistert ook inzichten gekregen over hoe sommige donkere momenten voor een bijzondere wending in jouw leven hebben gezorgd. Het zou heel goed kunnen, dat dit gerelateerd is aan je purpose. 

 

Dan is het heel verleidelijk om daar nu heel lang over na te denken. Toch adviseer ik je om dat niet te doen. Je kunt beter iets anders doen. 

 

Je intuitie ontdekken of verder ontwikkelen. 

Ik had je beloofd om je daar een paar tips over te geven. Dat ga ik zometeen doen. Misschien wil je even meeschrijven. 

 

Voor ik dit doe nog even een reclameblokje met maar liefst twee boodschappen. 

 

De eerste is: als je voelt dat je mee wilt helpen met sparen voor het onderzoek naar MEF2C, om kindjes zoals Vesper te helpen om hun leven te veranderen, dan zou ik dat écht geweldig vinden. Als je iets kan missen voor dit goede doel: doneer het. In de shownotes vind je een linkje. 

 

Heel erg bedankt alvast, dit betekent heel veel voor me. En natuurlijk ook voor Vesper, de rest van ons gezin en zeker ook voor alle andere gezinnen met een kindje zoals Vesper. Nogmaals dankjewel. 

 

En de tweede boodschap: als je nu ook wilt ontdekken wat jouw purpose is, dan nodig ik je uit om jezelf te verdiepen in Project Purpose. Op mijn site vind je daarover meer informatie. oorspronkeling.nl/project-purpose. Het linkje vind je ook in de shownotes. 

 

In een klein jaar de grootste reis van je leven maken.Met een klein groepje vrouwen die in no time als je nieuwe oude bekenden aanvoelen Een reis naar binnen. Naar jouw purpose.

 

Als je nou een dikke vette JA voelt of juist nog wat meer informatie wilt, neem dan even een kijkje op mijn site. Of mail, app, bel me. 

 

Als je deze podcast wat later dan oktober 2023 luistert, kijk dan ook even op die link. Daar vind je altijd de data van de eerstvolgende georganiseerde reis. 

 

En als je liever in je eentje deze reis start, dan is het DIY traject misschien iets voor jou. Kan je op ieder moment starten. 

 

Tot zover het reclameblokje. 

 

Dan is het nu tijd voor die tips om je intuitie beter te ontwikkelen. Komt-ie. Het zijn er drie stuks.

 

Nummer een is -met stip- om het contact met je lijf te herstellen. Leer je lijf weer voelen. Daar begint het mee. 

 

Tip twee is dat je intuitie gaat herkennen. Op die momenten dat je denkt: “huh, wat een toeval dat Kim me net heeft gebeld. Ik had net nog aan haar gedacht…”

Ga bij jezelf eens na waar die gedachte aan Kim in je op kwam. Was dat voor in je hoofd? Met andere woorden: was dat een rationele gedachte? Of was dat achter je hoofd, zoals bij mij? Zie jij ook zo’n tickertape? Of misschien wel op een heel andere plek. 

 

Word je hiervan bewust. Of eigenliljk moet ik zeggen: word je hiervan steeds een beetje bewuster. Want dat gaat niet in één keer hoor. De eerste keer ben je al blij dat je uberhaupt aan deze tip dénkt. De tweede keer doe je dat al iets eerder en bij de derde keer lukt dat zelfs al in het moment. Misschien heb je dan nog een paar keer nodig om je echt bewust te zijn van die locatie. 

 

Dan is het tijd voor tip 3. Luister naar je intuitie en vertrouw er op. Handel er naar. Je zult zien dat je rationele mind gaat tegenstribbelen, maar áls het lukt kom je sneller in die flow terecht. 

 

Ga er maar mee oefenen. En als je er meer over wilt weten of je wilt even checken of je het wel goed doet: neem contact op. Vind ik heel leuk om te doen! 

 

Dit was ‘m voor deze aflevering. Meestal vertel ik je nu al wat je in de volgende aflevering mag verwachten, maar dan doe ik nu even niet. Komt omdat ik het nog niet weet. Ik heb altijd genoeg te vertellen over je purpose, dus daar ligt het niet aan. Maar ik loop al een tijdje met het idee om een gast uit te nodigen, om haar over het ontdekken van haar purpose te vragen. Misschien wordt dat wel de volgende aflevering. 

 

Wordt vervolgd dus. 

Tot de volgende! Oh, en vergeet niet te voelen of je wilt helpen met een donatie voor het onderzoek naar MEF2C. Zou heel fijn zijn. Veel liefs! 

-muziek-