van ratrace
naar oorsprong

Dat stemmetje negeren leverde me een burn-out op. Een kleintje. M’n burn-out light noem ik ‘t. Verplichte introspectie.  

Tefalpannetje

Zo zag ik ‘t trouwens niet in het begin hoor, dat duurde even. Eerst was ik vooral boos op de organisatie, m’n leidinggevende. Ik voelde me de dupe van het nieuwe management, dat voor veel stress in de organisatie zorgde. ‘Zaag maar aan elkaars stoelpoten’, adviseerde de nieuwe CEO. Het bedrijf veranderde van een warme club professionals in een kille slangenkuil.

Lange tijd gleedt stress van me af, alsof ik een Tefalpannetje was. Maar nu bleef die stress ineens wel plakken. Misschien had het er mee te maken, dat ik net moeder was geworden? Misschien was ìk wel veranderd?  

Met dat inzicht veranderde ook al het andere. Van Dupe werd ik Speler.  

Als ík was veranderd, moest ik daar dus op in zoomen. En dat deed ik. Boekenkasten vol las ik. Urenlang bekeek ik TedTalks en documentaires. Alles over persoonlijke ontwikkeling. Trainingen. Coaching. Zelfs een reading van een helderwetende.

Alles op z’n kop

Ik leerde dat als ík iets aan mijn situatie wil veranderen, dat ík dan zelf zal moeten veranderen. Dat mijn automatische reactie op een situatie niet de énige reactie is. Dat er meer mogelijkheden zijn. Dat ik een kéuze heb. 

Op papier leek dat heel logisch, dat je andere keuzes kan maken. Dat wìst ik eigenlijk al lang. Maar ik vóelde het nu pas. Dat díepe persóónlijke besef zette alles op z’n kop. Ik moest verantwoordelijkheid nemen voor mijn persoonlijke keuzes, voor mijn patronen. Ik moest hard aan de slag. 

Dan maar yoga

‘Hard aan de slag’ betekende tot dan toe altijd ‘hard en slim nadenken’. Nu niet meer. Ik kon me hier niet ‘uit denken’. Voelen. Dat was de route. En voor mij was dat een volledig nieuwe route. Ik had echt geen idee. Geen idee wáár ik moest beginnen. Of hóe. Ik verlangde naar iemand die me kon helpen, met me mee kon voelen en vooral kon duiden wat ik tegenkwam.  

Die vond ik niet. Misschien dat m’n speurtocht daarom zo lang duurde.  

Wat ik wel wist, was dát ik moest beginnen. Dan maar een beetje een cliché-stap.  

Ik ging yoga doen. Ik ontdekte dat ‘dat hele voelen’ soms best pijnlijk kan zijn.  

Hóezo leer ik dit nu pas?!

Oude pijn yogaade ik los. Dat je zo’n oude pijn kan loslaten via je lijf was een openbaring. Een nog grotere openbaring was, dat ik daarmee direct het patroon kon loslaten – het patroon dat ik had gebouwd om die oude pijn te vermijden.  

Zo zette ik de eerste stappen op het spirituele pad. En vele zouden volgen. Ik las en ervaarde van alles. Meer yoga, meer readings. En healings. Ceremonies. Over innerlijke kracht. Soms met ademhalingsoefeningen. Soms met plantmedicijnen. Alle nieuwe informatie slurpte ik op. En –nog belangrijker- ik transformeerde oude pijnen en pijntjes en loste allerlei oude patronen op. Hoe was dit mogelijk? Ik voelde me euforisch over m’n nieuwe ‘ontdekking’. 

Naast euforie was er ook verbazing. Irritatie bijna. Hóezo leer ik dit nu pas? Hóezo krijgen we dit niet op school? 

Wat vond ik dit interessánt! Dit gaf zo’n nieuwe dimensie aan m’n leven. Alsof je altijd in een bepaalde kamer hebt gewoond en er ineens een en suite kamer open gaat, waar je eerst geen weet van had. Ik wilde het wel van de daken schreeuwen. Zou dat kunnen als marketeer?  

Jaloezie

Voor één van de helderzienden waar ik geweest was voor een consult, ontwikkelde ik een prachtig communicatieplan. Net als ik vond zij ook dat iedereen deze informatie zou moeten weten. Ze wilde dit de wereld in brengen.  

Ik geloofde zó in die missie. En in dat communicatieplan. Het leek alsof ik mijn eìgen manifest had geschreven. Het enige wat er wrong, was een klein maar heel belangrijk gevoel. Ik wilde zélf dat verhaal vertellen. Maar ja, ik was maar een eenvoudige marketeer. Stiekem was ik stikjaloers op haar talenten… 

Pas een paar jaar later ontdekte ik mijn èchte talent.  

‘Oh.. Dan ben je een soort ruwe diamant. Dat is echt een talent.’ Dat zei de leraar op een retraite voor transformatief coachen, nadat hij me vroeg wat voor praktijk ik had, toen we een oefening deden. ‘Eh.. Ik heb geen praktijk. Dit is de eerste keer dat ik dit zo doe.’  

Tijdens die oefening voerde ik een gewoon gesprek. Zo voelde het tenminste. Zoals ik heel veel gesprekken had gevoerd. Van mens tot mens. Juíst dat was blijbaar heel bijzonder.    

Work éasy, play hard

Heerlijk, zo’n compliment van die leraar. Nog veel fijner was het inzicht, dat iets wat voor mij zó normaal en makkelijk voelt, blijkbaar een opvallend talent is. Ineens voelde ik hoe je dus helemaal niet ‘work hárd, play hard’ hoeft te doen, maar juist ‘work éasy’, play hard. 

Dat zetje had ik nodig om dat talent verder te onderzoeken. Ik volgde verschillende opleidingen, die ook zó vanzelf gingen. Ik begon te vertrouwen op die flow. En ik voelde: dít is wat ik hier echt te doen heb.  

De energie stroomde rijkelijk en steeds vaker kreeg ik de vraag om ook anderen te helpen ontdekken wat ze hier echt te doen hebben. Niet lang daarna startte ik mijn bedrijf Oorspronkeling en ontwikkelde ik het komma-model voor ècht diepgaande persoonlijke ontwikkeling. Ik werd de persoon, waar ik zelf zo naar verlangde. Iemand die kan duiden wat anderen op hun speurtocht tegenkomen, meevoelen en meehelpen. En tjongejonge, dat voelt fijn!